Brat Sare Jezdić je slavni rukometaš i njena velika podrška
Nenad Jezdić jedan je od naših najpoznatijih glumaca. Tokom svoje duge karijere odigrao je veliki broj najrazličitijih uloga, a osim uspešne glumačke karijere on je uspeo da izgradi porodicu koja mu je oduvek najveći oslonac.
O njegovoj supruzi Sari Jezdić smo imali prlike često da čujemo u javnosti, ali je gotovo nikada nismo videli. Nenad poštuje odluku supruge koja je želela da ostane anonimna i da sačuva svoju privatnost.
Ipak, ono što retko ko zna jeste činjenica da ona ima rođenog brata koji je takođe javna ličnost. I slobodno se može reći, ono što je Nenad u glumi, to je njen brat Aleksandar Saša Blagojević u rukometu.
Nakon što je završio blistavu karijeru u ovom sportu Aleksandar je odlučio da se i dalje zadrži u rukometu, ali ovog puta kao o predsednik Rukometnog kluba Partizan.
Blagojević je rukomet igrao za vodeće klubove Srbije i Evrope, a 1996. godine je sa reprezentacijom osvojio bronzu na Evropskom prvenstvu.
− Tokom sedam godina provedenih u Partizanu osvojio sam sve domaće trofeje, da bih posle desetak godina u vodećim klubovima Španije, Portugala i Grčke, osvojenog Klupskog prvenstva sveta i Kupa kupova Evrope, pokrenuo privatni biznis – izjavio je jednom prilikom Saša Blagojević.
I njega kao i Nanadovu suprugu retko kada imamo prilike da vidimo u javnosti.
Kada su se Nenad i Sara Jezdić venčali u leto 1996. godine, u manastiru Visoki Dečani na Kosovu, intimnoj ceremoniji prisustvovalo je nekoliko bliskih prijatelja, kao i članovi dve porodice.Tada je, kao njen najveći oslonac, svečanosti prisustvovao i Aleksandar, koji je do danas ostao njen veran prijatelj.
Na Blagojevićevom zvaničnom profilu može se naći podatak da je rođen 1971. godine u Kragujevcu, da je rukomet igrao za vodeće klubove Srbije i Evrope, ali i podsećanje da je 1996. godine sa reprezentacijom osvojio bronzu na Evropskom prvenstvu.
Zanimljiv podatak iz njegove biografije je da govori čak pet jezika: španski, grčki, portugalski, engleski i nemački.
Bonus video:
Dragana o Đoletu Đoganiju