Renata Ulmanski je rođena 29. novembar 1929. godine i danas puni 93. godine.
Jedna od najpoznatijih srpskih filmskih, pozorišnih i televizijskih glumica Renata Ulmanski glumom je počela da se bavi još kao dete.
Ratne godine donele su mnoga staradanja, a njoj su, može se slobodno reći odredile životni put.
Naime, ova proslavljena jugoslovenska glumica se tokom rata skrivala na tavanu njene porodične kuće. U tim trenucima velika zaštita i podrška joj je bio reditelj Jevrejin Erik Hecl, koji joj je, da sebi i njoj prekrati vreme, držao časove glume.
Pokazalo se da je to bilo nešto što je kasnije bilo okidač za pristupanje Dramskom studiju pri Narodnom pozorištu koji je završila u klasi Mate Miloševića, pa potom postala i članica nacionalnog teatra, zatim novosadskog Srpskog narodnog pozorišta, pa Beogradskog dramskog i najzad, Ateljea 212.
U Jugoslovenskom dramskom još uvek igra u „Skakavcima“. A u poslednjem filmu koji je snimila pre dve godine, „Bez stepenika“, igrala je sa svojim kolegom koga više nema - Đuzom Stojiljkovićem.
Osim glumom, Renata se bavila i prevođenjem. Ona je prevela više dramskih tekstova sa nemačkog jezika, i to Artura Šniclera, Franca Ksavera Kreca, Hermana Dankera, Tomasa Bernharda i drugih.
Nemački, koji joj je maternji jezik, naučila je od majke, dok je engleski studirala na Filološkom fakultetu. Glumica je četiri godine živela i u Budimpešti.
Najveći uspeh glumica Renata je ostvarila 1957. godine, zahvaljujući jednoj od svojih prvih uloga - kao frajla Jula u filmu Pop Ćira i pop Spira, prvom jugoslovenskom filmu u boji.
Renata se udala za Mirka Tepavca, jugoslovenskog ambasadora i direktora Politike. On je bio učesnik Narodnooslobodilačke borbe od 1941, a član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ) od 1942. godine.
U toku rata bio je na dužnostima političkog komesara odreda, brigade, divizije.
Bila je dobra prijateljica Ružice Sokić i Vlastimira Đuze Stojiljkovića. Renata ima vikendicu na Adi, gde često odlazi da se, kako kaže, druži sa prirodom. Iako u poznijim godinama, glumica je čuvala naviku da tri puta nedeljno na Tašmajdanu prepliva kilometar za sat vremena.
Reklo bi se da je zdravlje još veoma dobro služi i da je spremna na mnoge izazove, na koje se ne bi usudile ni neke mnogo mlađe koleginice.