Progon “veštica”, događaj kojim se u istoriji niko nije ozbiljnije bavio dok to nisu uradile feminističke spisateljice sedamdesetih godina prošlog veka, označava kraj “mračnog” i neproduktivnog Srednjeg veka i početak nove ere prosvećenosti.
Ljudsko telo prestaje da bude magično i celovito - pod uticajem mehanicističke filozofije i prodora naučnog pogleda na svet, ljudsko, društveno telo pa i sama priroda počinju da se posmatraju kao mašina na čije funckionisanje se može uticati, i što je još važnije, čiji se rad i plodovi mogu eksploatisati. Pogrom koji je izvršen nad ženama od sredine 15. do početka 18. veka naročito u srednjoj i severnoj Evropi u novom svetlu koje nam pruža knjiga Silvije Federiči Kaliban i veštica vidimo ne kao ostatke sujevernog Srednjeg veka koje je tek Doba razuma uspelo da zaustavi, već upravo kao uslov bez kog novo buržoasko društvo ne bi moglo da bude uspostavljeno, a društveni trenutak u kome se danas nalazimo kao finalnu fazu procesa menjanja "lenjog, nemoralnog i neproduktivnog" društvenog tela u mehanizam čiji je jedini cilj stvaranje viška vrednosti.
Ali taj prelazak iz vis erotica u vis lavorativa, od erotske snage u radnu snagu, nikada nije do kraja završen - svaka kriza kapitala praćena je ekplozijom otpora prema radu, a svaki trenutak normalizacije otkrivanjem novog prostora za ograđivanje i privatizaciju, novih identiteta za stvaranje razlika i novim talasom nasilja prema ženama.
