Zamišljena kao antimjuzikl, hip-hop manifest generacijske poetike, ali i tragedija njene patetičnosti, predstava problematizuje pitanja slobode u javnom govoru. Bavi se cenzurom i autocenzurom, na trusnom području izmđu slobode govora i anarhije, anarhije i nihilizma, pobune i autodestrukcije. Eksplicitno i hrabro, preispituje pitanje politike poruke deklarativno apolitične umetnosti, pratei kvazidokumentarnu priču o usponu i padu Radija SKC, ali i mnogim drugim institucijama kulture, koje su nastale, a zatim nestale u Srbiji nakon Petog oktobra.
Predstava govori o buntu koji jede svoju decu, deci koja lome svoje igračke, ekpanziji hip-hopa i slem poezije, pucanju u prazno i o rimama, bačnim u vis.
U predstavi nastupa šesnaestoro članova i članica ansambla Omladinskog pozorišta Dadov.
To što na sceni rade nije gluma, već radiklani diletantizam koji Bertolt Breht definiše kao političku poziciju koja umetniku dozvoljava da problematizuje osnovne postulate nekog sistema.
Radikalna, drska, zasnovana na činjenicama o kulturnoj sceni Beograda, predstava se može posmatrati i kao susret dve generacije: jedne, odrasle i formirane tokom devedesetih, i druge, rođene i prohodale u ovom periodu, ali odgajane u vrednosnom sistemu tranzicije.
To je predstava o altenativi i instituciji, unedrgoundu i patrtiokratiji. I poeziji i antipoeziji. O fenomenu međunarodnog terorizma po ceni od 18 eura i o konformizmu getoizirane scene. O slobodi pod punom kontrolom. I nemogućnosti promene, sve dok radikalni manifesti ostaju u krugu istomišljenika.
